غزل شماره 17 وحشی بافقی
غزل شماره 17 وحشی بافقی
بر قول مدعی مکش ای فتنه‌گر مرا
گر می‌کشی بکش به گناه دگر مرا
پیشت به قدر غیر مرا اعتبار نیست
بی اعتبار کرده فلک این قدر مرا
شوقم چنان فزود که هر گه نهان شوی
باید دوید بر سر صد رهگذر مرا
بر گردنم ز تیغ تو صد بار منت است
زیرا که وارهاند ز صد دردسر مرا
وحشی صفت ز عیب کسان دیده بسته‌ام
ای عیبجو برو که بس است این هنر مرا