رباعیات خیام نیشابوری
فهرست رباعیات خیام نیشابوری
| رباعی شماره 1 | ( برخیز بتا بیا ز بهر دل ما ) |
| رباعی شماره 2 | ( چون عهده نمی‌شود کسی فردا را ) |
| رباعی شماره 3 | ( قرآن که مهین‌کلام خوانند آن را ) |
| رباعی شماره 4 | ( گر مِی نخوری طعنه مزن مستان را ) |
| رباعی شماره 5 | ( هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا ) |
| رباعی شماره 6 | ( ماییم و مِی و مطرب و این کنج خراب ) |
| رباعی شماره 7 | ( آن قصر که جمشید در او جام گرفت ) |
| رباعی شماره 8 | ( ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست ) |
| رباعی شماره 9 | ( اکنون که گل سعادتت پربار است ) |
| رباعی شماره 10 | ( امروز تو را دسترس فردا نیست ) |
| رباعی شماره 11 | ( ای آمده از عالم روحانی تفت ) |
| رباعی شماره 12 | ( ای چرخ فلک خرابی از کینه‌‌ی توست ) |
| رباعی شماره 13 | ( ای دل چو زمانه می‌کند غمناکت ) |
| رباعی شماره 14 | ( این بحر وجود آمده بیرون ز نهفت ) |
| رباعی شماره 15 | ( این کوزه چو من عاشق زاری بوده است ) |
| رباعی شماره 16 | ( این کوزه که آبخواره‌ی مزدوری است ) |
| رباعی شماره 17 | ( این کهنه رباط را که عالم نام است ) |
| رباعی شماره 18 | ( این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت ) |
| رباعی شماره 19 | ( بر چهره‌ی گل نسیم نوروز خوش است ) |
| رباعی شماره 20 | ( پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است ) |
| رباعی شماره 21 | ( تا چند زنم به روی دریاها خشت ) |
| رباعی شماره 22 | ( ترکیب پیاله‌ای که در هم پیوست ) |
| رباعی شماره 23 | ( ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است ) |
| رباعی شماره 24 | ( چون ابر به نوروز رخ لاله بشست ) |
| رباعی شماره 25 | ( چون بلبل مست راه در بستان یافت ) |
| رباعی شماره 26 | ( چون چرخ به کام یک خردمند نگشت ) |
| رباعی شماره 27 | ( چون لاله به نوروز قدح گیر به دست ) |
| رباعی شماره 28 | ( چون نیست حقیقت و یقین اندر دست ) |
| رباعی شماره 29 | ( چون نیست ز هر چه هست جز باد به دست ) |
| رباعی شماره 30 | ( چون نیست ز هر چه هست جز باد به دست ) |
| رباعی شماره 31 | ( دارنده چو ترکیب طبایع آراست ) |
| رباعی شماره 32 | ( در پرده‌ی اسرار کسی را ره نیست ) |
| رباعی شماره 33 | ( در خواب بدم مرا خردمندی گفت ) |
| رباعی شماره 34 | ( در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست ) |
| رباعی شماره 35 | ( در فصل بهار اگر بتی حور سرشت ) |
| رباعی شماره 36 | ( دریاب که از روح جدا خواهی رفت ) |
| رباعی شماره 37 | ( ساقی گل و سبزه بس طربناک شده است ) |
| رباعی شماره 38 | ( عمری‌ست مرا تیره و کاری‌ست نه راست ) |
| رباعی شماره 39 | ( فصل گل و طرف جویبار و لب کشت ) |
| رباعی شماره 40 | ( گر شاخ بقا ز بیخ بختت رست است ) |
| رباعی شماره 41 | ( گویند کسان بهشت با حور خوش است ) |
| رباعی شماره 42 | ( گویند مرا که دوزخی باشد مست ) |
| رباعی شماره 43 | ( من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت ) |
| رباعی شماره 44 | ( مهتاب به نور دامن شب بشکافت ) |
| رباعی شماره 45 | ( مِی خوردن و شاد بودن آیین من است ) |
| رباعی شماره 46 | ( مِی لعل مذاب است و صراحی کان است ) |
| رباعی شماره 47 | ( مِی نوش که عمر جاودانی این است ) |
| رباعی شماره 48 | ( نیکی و بدی که در نهاد بشر است ) |
| رباعی شماره 49 | ( در هر دشتی که لاله‌زاری بوده است ) |
| رباعی شماره 50 | ( هر ذره که در خاک زمینی بوده است ) |
| رباعی شماره 51 | ( هر سبزه که بر کنار جویی رسته است ) |
| رباعی شماره 52 | ( یک جرعه‌ی مِی ز ملک کاووس به است ) |
| رباعی شماره 53 | ( چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ ) |
| رباعی شماره 54 | ( آنان که محیط فضل و آداب شدند ) |
| رباعی شماره 55 | ( آن را که به صحرای علل تاخته‌اند ) |
| رباعی شماره 56 | ( آن‌ها که کهن شدند و این‌ها که نوند ) |
| رباعی شماره 57 | ( آن‌کس که زمین و چرخ و افلاک نهاد ) |
| رباعی شماره 58 | ( آرند یکی و دیگری بربایند ) |
| رباعی شماره 59 | ( اجرام که ساکنان این ایوان‌اند ) |
| رباعی شماره 60 | ( از آمدنم نبود گردون را سود ) |
| رباعی شماره 61 | ( از رنج کشیدن آدمی حر گردد ) |
| رباعی شماره 62 | ( افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد ) |
| رباعی شماره 63 | ( افسوس که نامه‌ی جوانی طی شد ) |
| رباعی شماره 64 | ( ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود ) |
| رباعی شماره 65 | ( این عقل که در ره سعادت پوید ) |
| رباعی شماره 66 | ( این قافله‌ی عمر عجب می‌گذرد ) |
| رباعی شماره 67 | ( بر پشت من از زمانه تو می‌آید ) |
| رباعی شماره 68 | ( بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد ) |
| رباعی شماره 69 | ( بر چشم تو عالم ارچه می‌آرایند ) |
| رباعی شماره 70 | ( بر من قلم قضا چو بی من رانند ) |
| رباعی شماره 71 | ( تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد ) |
| رباعی شماره 72 | ( تا راه قلندری نپویی نشود ) |
| رباعی شماره 73 | ( تا زهره و مه در آسمان گشت پدید ) |
| رباعی شماره 74 | ( چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد ) |
| رباعی شماره 75 | ( حیی که به قدرت سر و رو می‌سازد ) |
| رباعی شماره 76 | ( در دهر چو آواز گل تازه دهند ) |
| رباعی شماره 77 | ( در دهر هر آن که نیم‌نانی دارد ) |
| رباعی شماره 78 | ( دهقان قضا بسی چو ما کشت و درود ) |
| رباعی شماره 79 | ( روزی‌ست خوش و هوا نه گرم است و نه سرد ) |
| رباعی شماره 80 | ( زآن پیش که بر سرت شبیخون آرند ) |
| رباعی شماره 81 | ( عمرت تا کی به خودپرستی گذرد ) |
| رباعی شماره 82 | ( کس مشکل اسرار اجل را نگشاد ) |
| رباعی شماره 83 | ( کم کن طمع از جهان و می‌زی خرسند ) |
| رباعی شماره 84 | ( گرچه غم و رنج من درازی دارد ) |
| رباعی شماره 85 | ( گردون ز زمین هیچ گلی برنارد ) |
| رباعی شماره 86 | ( گر یک نفست ز زندگانی گذرد ) |
| رباعی شماره 87 | ( گویند بهشت و حورعین خواهد بود ) |
| رباعی شماره 88 | ( گویند بهشت و حور و کوثر باشد ) |
| رباعی شماره 89 | ( گویند هر آن کسان که با پرهیزند ) |
| رباعی شماره 90 | ( مِی خور که ز دل کثرت و قلت ببرد ) |
| رباعی شماره 91 | ( هر راز که اندر دل دانا باشد ) |
| رباعی شماره 92 | ( هر صبح که روی لاله شبنم گیرد ) |
| رباعی شماره 93 | ( هرگز دل من ز علم محروم نشد ) |
| رباعی شماره 94 | ( هم دانه‌ی امید به خرمن ماند ) |
| رباعی شماره 95 | ( یاران موافق همه از دست شدند ) |
| رباعی شماره 96 | ( یک جام شراب صد دل و دین ارزد ) |
| رباعی شماره 97 | ( یک قطره‌ی آب بود با دریا شد ) |
| رباعی شماره 98 | ( یک نان به دو روز اگر بود حاصل مرد ) |
| رباعی شماره 99 | ( آن لعل در آبگینه‌ی ساده بیار ) |
| رباعی شماره 100 | ( از بودنی ای دوست چه داری تیمار ) |
| رباعی شماره 101 | ( افلاک که جز غم نفزایند دگر ) |
| رباعی شماره 102 | ( ای دل غم این جهان فرسوده مخور ) |
| رباعی شماره 103 | ( ای دل همه اسباب جهان خواسته گیر ) |
| رباعی شماره 104 | ( این اهل قبور خاک گشتند و غبار ) |
| رباعی شماره 105 | ( خشت سر خُم ز مُلکت جَم خوشتر ) |
| رباعی شماره 106 | ( در دایره‌ی سپهر ناپیدا غور ) |
| رباعی شماره 107 | ( دی کوزه‌گری بدیدم اندر بازار ) |
| رباعی شماره 108 | ( ز آن مِی که حیات جاودانی است بخور ) |
| رباعی شماره 109 | ( گر باده خوری تو با خردمندان خور ) |
| رباعی شماره 110 | ( وقت سحر است خیز ای طرفه پسر ) |
| رباعی شماره 111 | ( از جمله‌ی رفتگان این راه دراز ) |
| رباعی شماره 112 | ( ای پیر خردمند پگه‌تر برخیز ) |
| رباعی شماره 113 | ( وقت سحر است خیز ای مایه‌ی ناز ) |
| رباعی شماره 114 | ( مرغی دیدم نشسته بر باره‌ی طوس ) |
| رباعی شماره 115 | ( جامی است که عقل آفرین میزندش ) |
| رباعی شماره 116 | ( خیام اگر ز باده مستی خوش باش ) |
| رباعی شماره 117 | ( در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش ) |
| رباعی شماره 118 | ( ایام زمانه از کسی دارد ننگ ) |
| رباعی شماره 119 | ( از جِرم گل سیاه تا اوج زحل ) |
| رباعی شماره 120 | ( با سرو قدی تازه‌تر از خرمن گل ) |
| رباعی شماره 121 | ( ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم ) |
| رباعی شماره 122 | ( این چرخِ فلک که ما در او حیرانیم ) |
| رباعی شماره 123 | ( برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم ) |
| رباعی شماره 124 | ( برخیزم و عزم باده‌ی ناب کنم ) |
| رباعی شماره 125 | ( بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم ) |
| رباعی شماره 126 | ( تا چند اسیر عقل هر روزه شویم ) |
| رباعی شماره 127 | ( چون نیست مقام ما در این دهر مقیم ) |
| رباعی شماره 128 | ( خورشید به گِل نهفت می‌نتوانم ) |
| رباعی شماره 129 | ( دشمن به غلط گفت که من فلسفیم ) |
| رباعی شماره 130 | ( مائیم که اصل شادی و کان غمیم ) |
| رباعی شماره 131 | ( من مِی نه ز بهر تنگدستی نخورم ) |
| رباعی شماره 132 | ( من بی مِی ناب زیستن نتوانم ) |
| رباعی شماره 133 | ( هر یک چندی یکی برآید که منم ) |
| رباعی شماره 134 | ( یک چند به کودکی به استاد شدیم ) |
| رباعی شماره 135 | ( یک روز ز بند عالم آزاد نیَم ) |
| رباعی شماره 136 | ( از دی که گذشت هیچ از او یاد مکن ) |
| رباعی شماره 137 | ( ای دیده اگر کور نئی گور ببین ) |
| رباعی شماره 138 | ( برخیز و مخور غم جهان گذران ) |
| رباعی شماره 139 | ( چون حاصل آدمی در این شورستان ) |
| رباعی شماره 140 | ( رفتم که در این منزل بیداد بُدن ) |
| رباعی شماره 141 | ( رندی دیدم نشسته بر خِنگ زمین ) |
| رباعی شماره 142 | ( قانع به یک استخوان چو کرکس بودن ) |
| رباعی شماره 143 | ( قومی متفکرند اندر ره دین ) |
| رباعی شماره 144 | ( گاویست در آسمان و نامش پروین ) |
| رباعی شماره 145 | ( گر بر فلکم دست بُدی چون یزدان ) |
| رباعی شماره 146 | ( مشنو سخن از زمانه ساز آمدگان ) |
| رباعی شماره 147 | ( مِی خوردن و گرد نیکوان گردیدن ) |
| رباعی شماره 148 | ( نتوان دل شاد را به غم فرسودن ) |
| رباعی شماره 149 | ( آن قصر که با چرخ همی زد پهلو ) |
| رباعی شماره 150 | ( از آمدن و رفتن ما سودی کو ) |
| رباعی شماره 151 | ( از تن چو برفت جان پاک من و تو ) |
| رباعی شماره 152 | ( مِی خور که فلک بهر هلاک من و تو ) |
| رباعی شماره 153 | ( از هر چه به جز مِی است کوتاهی به ) |
| رباعی شماره 154 | ( بنگر ز صبا دامن گل چاک شده ) |
| رباعی شماره 155 | ( تا کی غم آن خورم که دارم یا نه ) |
| رباعی شماره 156 | ( یک جرعه مِی کهن ز مُلکی نو به ) |
| رباعی شماره 157 | ( آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی ) |
| رباعی شماره 158 | ( از آمدن بهار و از رفتن دی ) |
| رباعی شماره 159 | ( از کوزه‌گری کوزه خریدم باری ) |
| رباعی شماره 160 | ( ای آنکه نتیجه‌ی چهار و هفتی ) |
| رباعی شماره 161 | ( ای دل تو به اسرار معما نرسی ) |
| رباعی شماره 162 | ( ای دوست حقیقت شنو از من سخنی ) |
| رباعی شماره 163 | ( ای کاش که جای آرمیدن بودی ) |
| رباعی شماره 164 | ( بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی ) |
| رباعی شماره 165 | ( بر شاخ امید اگر بَری یافتمی ) |
| رباعی شماره 166 | ( بر گیر پیاله و سبو ای دلجوی ) |
| رباعی شماره 167 | ( پیری دیدم به خانه‌ی خماری ) |
| رباعی شماره 168 | ( تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی ) |
| رباعی شماره 169 | ( چندان که نگاه می‌کنم هر سویی ) |
| رباعی شماره 170 | ( خوش باش که پخته‌اند سودای تو دی ) |
| رباعی شماره 171 | ( در کارگه کوزه‌گری کردم رای ) |
| رباعی شماره 172 | ( در گوش دلم گفت فلک پنهانی ) |
| رباعی شماره 173 | ( زان کوزه‌ی مِی که نیست در وی ضرری ) |
| رباعی شماره 174 | ( گر آمدنم به خود بُدی نامدمی ) |
| رباعی شماره 175 | ( گر دست دهد ز مغز گندم نانی ) |
| رباعی شماره 176 | ( گر کار فلک به عدل سنجیده بُدی ) |
| رباعی شماره 177 | ( هان کوزه‌گرا بپای اگر هشیاری ) |
| رباعی شماره 178 | ( هنگام صبوح ای صنم فرُّخ پِی ) |