غزل شماره 492 حافظ
غزل شماره 492 حافظ شیرازی
سلامی چو بوی خوش آشنایی
بدان مردم دیده‌ی روشنایی
درودی چو نور دل پارسایان
بدان شمع خلوتگه پارسایی
نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای
دلم خون شد از غصه ساقی کجایی
ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا
فروشند مفتاح مشکل‌گشایی
عروس جهان گر چه در حد حسن است
ز حد می‌برد شیوه‌ی بی‌وفایی
دل خسته‌ی من گرش همتی هست
نخواهد ز سنگین‌دلان مومیایی
مِی صوفی‌افکن کجا می‌فروشند
که در تابم از دست زهد ریایی
رفیقان چنان عهد صحبت شکستند
که گویی نبوده‌ست خود آشنایی
مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع
بسی پادشایی کنم در گدایی
بیاموزمت کیمیای سعادت
ز همصحبت بد جدایی جدایی
مکن حافظ از جور دوران شکایت
چه دانی تو ای بنده کار خدایی